Uzun zaman oldu yazamıyorum.
Önce bahar aylarının başlamasıyla gönül yayları gevşedi sonra İzmir'de ufak bir 19 Mayıs tatili yaptık ve akabinde işe girdim derken çok uzun zaman geçti yazmayalı.
Haberler içinde en önemlisi artık çalışan bir anne oluyor olmam tabii! Ailecek hem çok heyecanlıyız hem de stresliyiz aslında. Arya doğduktan sonra gönüllü çalıştığım bir aylık Çocuk ve Aile Gelişim Merkezini saymazsak ya da öğrenciliğimi(çünkü esnek bir programdı!), 30 aydır sabah 09:00/18:30 arasında işte olmak nasıl bir duygu unutmuşum, canım Arya ise o kreşe giderken bile benim hep evde onu bekleyeceğimi sanarak büyümüş. Üstesinden geliyoruz lakin ilk hafta yaşadıklarımız şunu dememe sebep oldu! Küçükken daha kolay bırakılıyor galiba! Çünkü bazen öyle cümleler kuruyor ki kaldırmakta ve durumla yüzleşmekte zorlanıyorum. Kendime küçükken daha kolay bırakılıyor galiba diyerek avutmaya çalışıyorum. Çünkü sadece ağlıyor, eee genelde bebekler ilk 6 ay ağlar o da arada kaynıyordur falan diyorum! Ama kim bilir ne kadar zor, avuç içi kadar çocuğunu birine emanet etmek!
