Şimdi Zamanı Geri Çevirsem: Sadece 12 Ay 21 Gün

Birkaç zaman önce tanıdığımız iki yakın çift yeni anne ve baba oldular, hoş geldiniz Cemal ve Yaman bebekler, mutlu ve sağlıklı yaşamlarınız olması dileğiyle.

Bebek haberlerini alınca nedense bir duygulandım aslında bu herşeye duygulanma olayı doğumdan sonra oldu. Anne dediğin sulu gözlü olurdan yola çıkarak annelik mertebesinde hızla ilerliyorum sanırım ama durum hiç iyi değil, galiba sonunda Arya'nın ilk at kuyruklu saçı, yok ilk resmi gibi şeylere gözlerim dolacak ya hayırlısı bakalım.

Lafı uzatmadan asıl konuya geleyim, bu doğum haberlerinden sonra düşündüm tekrar ilk annelik günlerine dönsem neleri yapardım diye bakın ortaya ne çıktı;

* Uyku eğitimi ; aaah ne kadarda üzülüyorum gitmedim diye bence bir annenin çocuğunu emzirmesi kadar önemli birşey uyku özellikle kendi başına uyku. İtiraf ediyorum, Alican'ı Kanada'ya gönderdikten sonra bulduğum eğitime gitmediğime bin pişmanım, neden gitmedim derseniz o daha fena Alican dalga geçer diye!!!

* Her yardıma evet derdim; delimiyim neyim yeni anneyim ve Arya'nın herşeyini Alican ve ben yapıcaz takıntısı gelmişti şimdi düşünüyorum çok katı olmaya gerek yokmuş zaten Arya memeden ayrılmıyordu hep benimleydi bırakta gündüzleri altını annenen temizlesin dimi yok illa ben yapıcam.

* Her fırsatta uyurdum. Ben uyumayıp günlük yaşamıma adapte olma çalışmalarına çok önce başladım ne gereği var arkadaş bırak herşeyi.

* Ağladı diye bu kadar üzülmezdim; Arya çok ağladı hem de çok, ben de çok üzdüm kendimi gerçi hala üzüyorum bir aşamadım bu konuyu.

* Emzik kullanırdım kesinlikle, daha öncede yazmıştım buradan okuyabilirsiniz, Arya'nın çocuk doktoru ilk kontrolünde demişti bundan sonra yeni bir broşun var göğüsünde diye hakikaten doğruydu göğüsümden inmezdi hiç, şuan 1 yaşında değişen ne var diye sorarsanız pek birşey yok aslında hatta ilaveler var "meme meme" diye oramı buramı çekiştirmeler falan.

Öyle ya da böyle zaman çok çabuk ilerliyor hele bebek doğduktan sonra o kadar hızlı büyüyorlar hayatınıza o kadar çok yeni ve "en"leri katıyorlar ki uykusuz gecelere, her yerde göğüsünü açmaya çalışmasına,hatta daha nelere nelere tatlı birer anı olarak bakıyor insan.

Yukarıdaki fotolar çekildiği gün Arya hanımkızım 15 günlüktü ve ilk gaz sancılarıyla tanıştığımız gecenin sabahında fotoğrafları çeken arkadaşlarım Ebru ve Esra Akarsu'ya ( Mavist foto ) günaydın demiştik onlar bizim halimizi görünce ne yapacaklarını şaşırmışlardı. Şimdi durup o günü hatırlamaya çalıştığımda, ne kadar yorgunduk vesaire, hatırladığım tek şey Arya'nın ufacıcık eli, kolu, bacağı. 

Ve yine gözlerim dolar...